Hai. Assalamualaikum semua

1 PPISMP : Tutorial (Biology)

a ) Use the syllabus in Foundation Courses paper to help you to answer the question. You are needed to   

     using them and answer the question from the tutorial to explain briefly the structure and the main role of 

     water, carbohydrates, lipids, proteins and amino acids and nucleic acids

b ) State and briefly explain the passive transport, active transport, endocytosis and exocytosis. Answer the   

      question from page 48-50

c ) For the chapter cell structure, you need to create as many as questions based on the topics and used the  

     syllabus to help you. Then, answer the question from page 110 - 113

            

1 PPISMP : Isi Kandungan Fonetik dan Fonologi

ISI KANDUNGAN                                                                                   MUKA SURAT

PENGHARGAAN                                                                                                          i

1.0  ASAL USUL                                                                                                          1 - 2

1.1 TAHAP PERKEMBANGAN BAHASA MELAYU

1.1.1 PURBA                                                                                                                            3

1.1.2 KUNO                                                                                                               3 - 5

1.1.3 KLASIK                                                                                                            5 - 7

1.1.4 MODEN                                                                                                            8 - 13

2.0 BUNYI-BUNYI DALAM BAHASA MELAYU

    2.1.1 BUNYI KONSONAN                                                                                 14 -18

    2.1.2 BUNYI DIFTONG                                                                              18 - 19

    2.1.3 BUNYI VOKAL                                                                                  19 - 27

    2.1.4 SEMI VOKAL                                                                                     27- 29

3.0 RUMUSAN                                                                                                  30

4.0 BIBLIOGRAFI                                                                                             31

5.0 LAMPIRAN                                                                                               32 - 94

1 PPISMP: Sistem Bunyi

2.0 Bunyi – bunyi dalam bahasa Melayu

Bunyi-bunyi bahasa dihasilkan oleh manusia ketika berkomunikasi. Bunyi-bunyi bahasa yang terhasil mempunyai makna yang dipersetujui dan dapat difahamni oleh masyarakat yang menuturkan sesuatu bahasa itu. Bunyi-bunyi bahasa ini terlafaz dalam bentuk deretan bunyi-bunyi yang tertentu. Lambang-lambang yang terdapat dalam bahasa mewakili bunyi-bunyi bahasa. Bunyi-bunyi bukan bahasa pula ditakrifkan sebagai bunyi-bunyi yang terhasil apabila manusia berdehem, batuk dan sebagainya, tetapi maujudnya ia mempunyai makna walaupun tidak diwakili oleh sebarang lambang. Bunyi – bunyi bahasa yang terdapat dalam bahasa Melayu diklasifikasikan sebagai bunyi konsonan, bunyi vokal dan bunyi diftong.

2.1 Bunyi Konsonan

Sekatan udara yang mengalir dalam saluran suara menghasilkan bunyi konsonan. Sifat bunyi ini pula ditentukan oleh pita suara semasa lafaz bunyi. Bunyi konsonan merupakan marginal yang dapat wujud di kawasan pinggiran sahaja.Bunyi bersuara akan ditentukan apabila pita suara tidak bergetar, manakala sekiranya pita suara tidak bergetar, ia merujuk kepada bunyi tak bersuara. Penamaan lokasi pengeluaran bunyi pula adalah bergantung kepada alat dan daerah artikulasi yang terlibat, seperti semasa melafaz menggunakan bibir, maka ia dinamakan dua bibir atau bilabial. Jenis sekatan perlu dihuraikan untuk mengenal pasti jenis bunyi konsonan yang dihasilkan. Bunyi letupan atau plosif yang berlaku pada aliran udara terhasil apabila adanya sekatan yang menahan udara daripada terlepas keluar. Bunyi konsonan terhasil apabila berlakunya sekatan kepada aliran udara dengan kadar yang tertentu. Jenis-jenis konsonan letupan ( plosif ), letusan ( afrikat ), sengau ( nasal ), geseran ( frikatif ), sisian ( lateral ), getaran ( trill ), dan separuh vokal ( semi vowel ).

Bagi konsonan letupan, terdapat tujuh bunyi konsonan dalam bahasa Melayu yang merangkumi tiga bunyi bersuara, tiga bunyi tak bersuara dan satu letupan glotis. Apabila lelangit lembut dinaikkan bagi menyekat  rongga hidung, aliran udara akan tertutup dan ini akan menghasilkan bunyi konsonan letupan. Bunyi-bunyi ini akan terhasil apabila titik-titik artikulasi yang tertentu dalam mulut dan juga bibir disentuh oleh alat artikulasi. Letupan akan terhasil apabila udara dari paru-paru terkumpul dan dilepaskan secara tiba-tiba semasa alat artikulasi menyentuh titik artikulasi ini.

Konsonan letupan dua bibir [p] dan [b] terhasil apabila bibir atas dan bawah dirapatkan dan lelangit lembut merapat ke dinding belakang rongga tekak. Udara yang tertahan di dalam rongga mulut dan saluran suara akan dilepaskan serta merta. Letupan bibir tak bersuara [p] akan terhasil apabila pita suara tidak bergetar semasa udara dilepaskan manakala letupan bersuara [b] terhasil apabila pita suara bergetar. Contoh bunyi konsonan yang boleh dilihat dalam letupan dua bibir tak bersuara ialah [p], [#lapan#] – lapan dan [#tәtap#] – tetap, manakala bagi letupan dua bibir bersuara pula adalah [#balik#] – balik dan [#lәbat#] – lebat.

Seterusnya, konsonan letupan gusi [t] dan [d] boleh terhasil apabila udara dari paru-paru yang disekat oleh lidah dibebaskan serta-merta setelah hujung lidah dirapatkan ke gusi atas. Maka, terhasillah letupan ini yang mana meghasilkan letupan gusi tak bersuara [t] apabila tiada getaran pita suara dan letupan gusi bersuara [d] pula akan terhasil apabila pita suara bergetar. Contoh bagi bunyi konsonan letipan gusi tak bersuara ialah [#itu#] – itu dan [#pusat#], manakala contoh letupan gusi bersuara [d] pula ialah [#dasar#] – dasar dan [#ada#] – ada.

Konsonan letupan yang seterusnya adalah konsonan letupan lelangit lembut [k] dan [g]. Konsonan ini terhasil apabila lelangit lembut disentuh oleh bahagian belakang lidah yang dinaikkan, menyebabkan udara yang tertahan dilepaskan serta merta. Sekiranya pita suara tidak bergetar disebabkan oleh pelepasan udara tersebut, maka letupan lelangit lembut tak bersuara [k] dan [g] terhasil di mana contohnya ialah [#kambiŋ#] – kambing dan [#paku#] – paku. Letupan lelangit lembut bersuara [g] pula akan terhasil jika pita suara bergetar, di mana contohnya ialah [#garaŋ#] – garang dan [#beg#] – beg.

Konsonan letupan pita suara [?] pula terhasil apabila aliran udara secara serta merta dibebaskan oleh pita suara yang dirapatkan setelah terkumpul dan tertahan. Contoh bunyi konsonan ini di dalam bahasa Melayu ialah [#buda?#] – budak dan [#bale?#] – balik. Seterusnya, konsonan letusan [c] dan [j].  Bunyi konsonan ini dilepaskan perlahan-lahan sehingga kedengaran bunyi geluncuran. Pita suara akan bergetar dan tidak bergetar apabila lelangit lembut dinaikkan bagi penghasilan bunyi bersuara dan tak bersuara. Contoh letusan lelangit keras tak bersuara [c] ialah [#cat#] – cat dan [#kaca#] – kaca, manakala contoh bagi letusan lelangit keras bersuara [j] pula ialah [#jalan#] – jalan dan [#baju#] – baju.

Apabila udara keluar melalui rongga hidung setelah lelangit lembut diturunkan, bunyi sengau akan terhasil dengan menghubungkan lat artikulasi lidah pada titik artikulasi tertentu di dalam mulut. Semua bunyi sengau adalah  bersuara dan dengan keadaan pita suara bergetar. Konsonan sengau dalam bahasa Melayu terbahagi kepada empat bunyi, iaitu [m], [n], [Л ] dan [ŋ].

Konsonan sengau dua bibir bersuara terhasil apabila bibir bawah dirapatkan ke bibir atas dan udara melalui rongga hidung disebabkan oleh lelangit lembut, di mana pita suara digetarkan semasa perlafazan bunyi ini. Contoh bagi konsonan sengau dua bibir bersuara [m] ialah [#makan#] – makan dan [#lama#] – lama.

Kemudian ,kita lihat pula pada sengau gusi bersuara [n] yang terhasil apabila hujung lidah dirapatkan kepada gusi. Pita suara digetarkan semasa melafazkan bunyi ini. Contoh bagi bunyi ini ialah [#naŋka#] – nangka dan [#lapan#] – lapan.

Komponen yang seterusnya dalam konsonan sengauan adalah sengau lelangit keras gusi bersuara [ Л ]. Bunyi ini dihasillkan apabila depan lidah dirapatkan kepada lelangit keras gusi. Pita suara akan digetarkan dan lelangit lembut dalam keadaan biasa yang menyebabkan udara melalui rongga hidung. Contoh bagi bunyi ini adalah [# Л awa#] – nyawa dan [# Л amo?#] – nyamuk.

Sengau lelangit lembut bersuara [ŋ] pula terhasil apabila belakang lidah diangkat dan dirapatkan kepada lelangit lembut. Lelangit lembut dalam keadaan biasa yang menyebabkan udara melalui rongga hidung dan pita suara bergetar. Contoh bagi sengau lelangit lembut bersuara [ŋ] ini ialah [#ŋaŋa#] – nganga dan [#malaŋ#] – malang.

Dalam bahasa Melayu, terdapat sembilan bunyi geseran  yang melibatkan empat darinya ialah bersuara dan empat lagi tidak bersuara. Satu lagi bunyi geseran yang tidak boleh dikatakan bersuara ataupun tak bersuara yang dilambangkan [h].

Geseran gusi [s] dan [z] terhasil apabila aliran udara tidak menyekat hujung lidah yang dirapatkan ke arah sempadan gusi lelangit keras dan menyebabkan geseran udara yang keluar daripada paru-paru berlaku.Contoh bagi geseran gusi tak bersuara [s] ialah [#sah#] – sah dan [#lipas#] – lipas, manakala contoh bagi geseran gusi bersuara [z] pula ialah [#zaman#] – zaman dan [#hafiz#] – hafiz.

Selain itu, konsonan geseran juga terbahagi kepada geseran gigi bibir [f] dan [v]. konsonan ini terhasil apabila gigi bawah dan bibir atas dirapatkan, namun tidak menghalang udara keluar. Geseran berlaku apabila ada udara yang keluar dari paru-paru apabila laluan sempit terbentuk. [#fikir#] – fikir dan [#lafaz3] – lafaz merupakan contoh-contoh bagi geseran gigi bibir tak bersuara [f], manakala [#variasi#] – variasi dan [#novel#] – novel pula merupakan contoh bagi geseran gigi bibir bersuara [v].

Geseran lelangit keras [š] dan [ž] pula terhasil apabila depan lidah dinaikkan ke arah lelangit keras tetapi tidak rapat dan berlakunya geseran kerana udara dari paru-paru terdesak keluar. Contoh bunyi geseran lelangit keras tak bersuara [š] ialah [#ašar#] – asar dan [#xaš#] – khas, manakala bagi geseran lelangit keras bersuara [ž] ialah [#žohor#] – dhohor dan [#hažir#] – hadhir.

Konsonan geseran lelangit lembut [x] dan [γ] terhasil apabila belakang lidah diangkat rapat ke lelangit lembut dan udara yang keluar dari paru-paru terdesak keluar melalui rongga mulut, lantas menyebabkan berlakunya geseran. Contoh-contoh bagi geseran lelangit lembut tak bersuara [x] ialah [#abar#] – khabar dan [#xianat#] –khianat, manakala contoh-contoh bagi geseran lelangit lembut bersuara [γ] ialah [#γaeb#] – ghaib dan [#baliγ#] – baligh.

Apabila pita suara dirapatkan, udara yang keluar di antara pita suara akan bergeser. Hal inilah yang dikatakan geseran pita suara [h]. Contoh-contoh bagi geseran pita suara [h] ialah [#hati#] – hati dan [#lihat#] – lihat.

Konsonan getaran [r] juga terdapat dalam konsonan yang berkait dengan bunyi bahasa Melayu. Lidah diangkat  kea rah gusi dan bunyi dihasilkan apabila lidah digetarkan dalam rongga mulut. Bunyi getaran[r] akan terhasil apabila udara yang dilepaskan dari paru-paru menggetarkan hujung lidah dan pita suara. Contoh-contohnya pula adalah [#rantai#] – rantai, [#baru#] – baru dan [#ular#] – ular.

Disamping itu, konsonan sisian [i] juga termasuk dalam Bahasa Melayu. Melalui kiri dan kanan lidah, udara akan dilepaskan dan bunyi sisian akan terhasil. Hujung lidah diangkat ke tengah gusi dan lelangit lembut pula dirapatkan ke belakang rongga tekak. Pita suara akan bergetar ketika udara yang dilepaskan dari paru-paru melalui sisi kanan dan kiri lidah. Contoh-contoh bagi konsonan sisian ini ialah [#lantai#] – lantai, [#balam#] – balam dan [#kәsal#] – kesal.

Separuh vokal tidak boleh diklasifikasikan sebagai bunyi vokal kerana terdapat sekatan yang menghalang alran udara dan tidak dihasilkan dalam keadaan yang tidak sempurna. Semasa perlafazan separuh vokal ini, kedudukan lidah sama seperti kedudukan lidah ketika menyebut huruf vokal, namun keadaan ini hanya berlaku separuh sahaja. Separuh vokal dua bibir [w] dilafazkan dengan keadaan bibir dibundarkan. Contoh-contoh penggunaan separuh vokal dua bibir [w] ialah [#wayaŋ#] – wayang dan [#pulaw#] – pulau. Sementara itu, semasa melafazkan separuh vokal lelangit keras [γ], keadaan bibir dihamparkan. Contoh-contoh penggunaannya ialah [#yaŋ#] – yang dan [#tayaŋ#] – tayang.

2.2 Bunyi Diftong

            Geluncuran dua bunyi vokal, iaitu bunyi vokal yang pertama menggeluncur ke bunyi vokal yang kedua menghasilkan bunyi diftong. Bunyi diftong ini dilambangkan melalui dua vokal, di mana ianya mempunyai satu puncak kelantangan. Bunyi vokal yang pertama lebih lantang daripada bunyi vokal yang kedua. Tiga diftong dalam bahasa Melayu adalah [ai], [au] dan [oi].

Diftong [ai] terhasil apabila lidah melafazkan bunyi vokal depan [a] dan secepatnya beralih kepada vokal depan tertutup [i], namun tidak pula bahagian depan lidah dinaikkan seperti melafazkan bunyi [i].Pita suara akan bergetar dan hujung lidah menyentuh gigi depan pada bahagian bawah. Lelangit lembut dinaikkan dan bentuk bibir dalam keadaan neutral. Contoh-contoh bagi bunyi diftong adalah [#pandai#] – pandai, [#sampai#] – sampai dan [#tupai#] – tupai.

Seterusnya, diftong [au] terhasil apabila kedudukan lidah pada mulanya yang menyebut [a] , dan secepatnya beralih kepada vokal belakang tertutup [u]. Bentuk bibir menjadi bundar setelah selesainya menyebut  lafaz bunyi ini walaupun pada mulanya ia bukan berada dalam keadaan bundar. Pembukaan rahang adalah antara sederhana dan luas, di mana hujung lidah hampir-hampir menyentuh gigi depan bahagian bawah. Contoh-contoh bunyi diftong [au] adalah [#kәrbau#] – kerbau dan [#kalau#] – kalau.

Bunyi diftong yang seterusnya ialah diftong [oi]. Diftong ini terhasil apabila kedudukan lidah mula menggeluncur pada posisi  vokal belakang separuh tertutup [o] dan secepatnya beralih kepada bunyi vokal depan tertutup [i]. pembukaan rahang semasa lafaz ini adalah luas, manakala bentuk bibir adalah bundar pada geluncuran pertama tetapi menghampar semasa hampir selesai melafazkannya. Contoh-contoh bunyi diftong ialah [#sәpoi#] – sepoi, [#kaloi#] – kaloi dan [#amboi#] – amboi.

    Rajah 2.1 : Rajah Kedudukan Diftong Bahasa Melayu

2.3 Bunyi Vokal

Bunyi vokal ialah bunyi bersuara di mana penghasilannya tidak melibatkan sebarang sekatan pengaliran udara. Klasifikasi bunyi vokal ditentukan oleh kedudukan lidah dan bentuk bibir. Vokal depan, belakang dan tengah adalah ditentukan oleh pembukaan bibir dan kedudukan lidah semasa melafaz. Bentuk bibir  dan saiz rongga mulut pula menentukan sama ada bunyi vokal yang dilafazkan itu dalam keadaan terbuka, separuh terbuka, separuh sempit ataupun luas.

Satu sistem vokal yang dinamai diagram vokal kardinal telah diperkenalkan oleh Daniel Jones ( 1881-1967) untuk dijadikan kerangka bagi membandingkan cirri-ciri bunyi vokal yang berdasarkan bentuk lidah sebagai asas. Melalui proses yang tertentu dalam bidang fonetik, Daniel Jones mendapat lapan titik andaian yang menjadi posisi  bagi lidah bagi menghasilkan lapan bunyi vokal standard yang dinamai vokal cardinal utama. Bunyi-bunyi vokal tersebut adalah [i], [e], [έ], [a], [α], [o], [o],dan [u].

                                                Rajah 2.2 : Rajah Vokal

Bunyi vokal [i], [e], [έ], dan [a] diklasifikasikan sebagai vokal depan. Daerah artikulasi bagi bunyi ini ialah lelangit keras dan alat artikulasi yang terlibat dalam penghasilan bunyi ini pula ialah lidah serta saiz rongga mulut.

Vokal depan sempit dihasilkan apabila hujung lidah dinaikkan setinggi yang boleh ke hadapan sewaktu kedua-dua bibir berada dalam keadaan leper dan dibuka sempit.Lelangit lembut diangkat rapat kepada belakang tekak dan menutup rongga hidung. Pita suara akan bergetar setelah udara keluar melalui rongga mulut. Lidah berada dalam kedudukan paling tinggi dalam rongga mulut dan bibir pula berada dalam keadaan terhampar. Contoh bagi penggunaan vokal depan sempit [i] adalah [#ikan#] – ikan, [#bila#] – bila dan [#hati#] – hati.

                                     

                                  Rajah 2.3 : Vokal Depan Sempit

Apabila hujung lidah diturunkan serendah yang boleh ke hadapan semasa kedua-dua bibir yang berbentuk leper dan dibuka luas, bunyi vokal depan luas [a] dihasilkan. Rongga hidung akan tertutup setelah lelangit lembut diangkat rapat kepada belakang tekak. Pita suara akan bergetar setelah udara keluar melalui rongga mulut. Bibir akan berada dalam keadaan terhampar apabila melafazkan bunyi vokal ini. Contoh-contoh bagi penggunaan vokal depan luas [a] adalah [#aku#] – aku, [#hati#] – hati, dan [#bila#] – bila.

                                 

                                   Rajah 2.4 : Vokal Depan Luas

Seterusnya, vokal depan separuh luas [έ] terhasil apabila lidah depan diturunkan dua pertiga dari kedudukannya semasa melafazkan bunyi [e]. rongga hidung ditutup setelah lelangit lembut pula diangkat rapat kepada belakang tekak. Pita suara bergetar apabila udara keluar melalui rongga mulut. Bibir pula berada dalam keadaan terhampar ketika melafazkan bunyi ini. Contoh-contoh penggunaan vokal [έ] adalah [#έlo?#] – elok dalam dialek Kedah, [#otέ#] – membuat sedikit demi sedikit dalam dialek Kedah dan [#modέ#] – modal dalam dialek Kedah.

                                            

                          Rajah 2.5 : Vokal Depan Separuh Luas

Vokal depan separuh sempit [e] terhasil dengan hujung lidah diturunkan satu pertiga di antara jarak kedudukan lidah bagi menghasilkan vokal depan sempit dengan vokal depan luas ke hadapan semasa kedua-dua bibir dibuka separuh sempit dan berbentuk leper. Rongga hidung ditutupi setelah lelangit lembut diangkat rapat kepada belakang tekak. Pita suara digetarkan oleh udara keluar melalui rongga mulut. Bibir pada waktu ini berada dalam keadaan terhampar dan pembukaan bibir agak sederhana sewaktu melafazkan bunyi ini. Contoh penggunaan vokal separuh sempit [e] ini adalah [#elo?#] – elok, [#sepa?#] – sepak dan [#sate#] – sate.

                                           

                          Rajah 2.6 : Vokal Depan Separuh Sempit

Bunyi vokal [u], [o], [ כּ ] dan [α] diklasifikasikan sebagai vokal belakang. Lelangit lembut dan lidah terlibat semasa penghasilan bunyi ini. Lelangit keras menjadi daerah artikulasi dan kadar bukaan luas ditentukan oleh rongga mulut dan saiz bukaan mulut.

Vokal belakang sempit [u] dihasilkan dengan menaikkan belakang lidah setinggi yang mungkin semasa kedua-dua bibir berbentuk bundar dan separuh sempit. Tiada sekatan udara yang berlaku dan rongga hidung ditutupi oleh lelangit lembut yang yang diangkat rapat kepada belakang tekak. Pita suara digetarkan oleh udara yang keluar melalui rongga mulut. Contoh-contoh bagi vokal belakang sempit [u] adalah [#ulam#] – ulam, [#suka#] – suka dan [#batu#] – batu.

                                

                             Rajah 2.7 : Vokal Belakang Sempit

Kemudian, apabila belakang lidah dinaikkan sedikit ke belakang semasa kedua-dua bibir dibundarkan dan dibuka luas dan diletakkan di titik paling bawah, vokal belakang luas [α] akan terhasil. Lelangit lembut diangkat rapat ke belakang tekak. Rongga hidung pula akan tertutup dan menyebabkan pita suara bergetar kerana udara keluar  melalui rongga mulut. Contoh-contoh penggunaan vokal belakang luas [α] ini adalah [#gula#] – gulai dalam dialek Sungai Perak.

                                

                                                 Rajah 2.8 : Vokal Belakang Luas

Vokal belakang separuh sempit [o] pula terhasil apabila belakang lidah diturunkan sedikit daripada titik yang paling tinggi semasa melafazkan bunyi [u]. Rongga hidung akan tertutup  setelah lelangit lembut diangkat rapat kepada belakkang tekak dan hal ini akan menyebabkan pita suara bergetar kerana udara keluar melalui rongga mulut. Bibir akan berada dalam keadaan separuh sempit dan kedua-dua bibir berbentuk bundar. Contoh penggunaan vokal belakang separuh sempit [o] adalah [#omba?#) – ombak, [#sora?#] – sorak dan [#soto#] – soto.

                                  

                                       Rajah 2.9 : Vokal Belakang Separuh Sempit

Seterusnya, vokal belakang separuh luas [ כּ ] dihasilkan apabila belakang lidah diturunkan sedikit daripada semasa kita menghasilkan vokal separuh sempit [o]. Kedua-dua bibir akan berada dalam kedudukan dua bibir bundar dan dibuka separuh luas. Rongga hidung ditutupi oleh lelangit lembut yang diangkat rapat kepada belakang tekak dan menyebabkan pita suara bergetar apabila udara keluar melalui rongga mulut. Contoh-contoh penggunaan vokal belakang separuh luas [ כּ ] adalah [#borak#] – berbohong dalam dialek Kedah dan [#tumpo#] – mati dalam dialek Bota Perak.

                              

                             Rajah 2.10 : Vokal Belakang Separuh Luas

Vokal tengah [ә] akan terhasil apabila lidah diletakkan pada lantai rongga mulut. Bunyi vokal [ә] akan terhasil apabila udara melalui rongga mulut. Bibir akan terbuka, tetapi tidak luas. Contoh-contoh penggunaan vokal [ә] adalah [#әma?#] – emak, [#lәbah#] – lebah dan [#apә#] – apa dalam sebutan Johor Riau.

                                  

                                        Rajah 2.11 : Vokal Tengah

Apabila bahagian tengah lidah dinaikkan ke arah pertemuan antara lelangit keras dan lelangit lembut, rongga hidung tertutup oleh lelangit lembut dan anak tekak. Pita suara akan bergetar semasa udara keluar melaluinya. Hal ini dinamakan vokal tengah pendek. Contoh-contoh bagi vokal tengah pendek adalah [# perahu #] – perahu dan [ #tempat# ] – tempat. 

Vokal tengah panjang hampir sama dengan vokal tengah pendek, Cuma ia lebih tegas dan panjang dari segi bunyi dan tengah lidah dinaikkan dengan lebih tinggi untuk mengujarkan perkataannya. Tengah lidah hanya perlu dinaikkan lebih tinggi semasa menghasilkan vokal separuh sempit , lelangit  lembut dan anak tekak dinaikkan untuk menutup rongga hidung. Bunyi yang keluar itu bersuara apabila pita suara dirapatkan dan kebiasaannya vokal ini hanya terdapat pada akhir perkataan. [# dia# ] – dia dan [# kereta# ] – kereta merupakan contoh-contoh yang bagi vokal tengah panjang.

Rongga hidung terlibat sama , lelangit  lembut dan anak tekak tidak dinaikkan cukup tinggi untuk menutup rongga hidung dalam penghasilan vokal sengauan.Udara keluar dari kedua-dua rongga, iaitu rongga hidung dan mulut apabila rongga hidung tidak tertutup rapat.

Kehadirannya dipengaruhi oleh bunyi konsonan di hadapan atau di belakang vokal, terutamanya bunyi sengauan.Vokal sengauan  ini biasanya akan hadir dalam keadaan seperti sebelumnya terdapat konsonan sengauan. Konsonan yang pertama adalah konsonan sengauan dan konsonan kedua sama ada separuh vokal atau geseran glotis dalam struktur ini. [#hidung#] – hidung dan [#minum#] – minum merupakan contoh bagi vokal sengauan ini.       

Enam vokal yang terkandung dalam bahasa Melayu adalah [i], [e], [a], [ә], [u] dan [o]. Bibir akan dihamparkan ataupun dibundarkan apabila bunyi-bunyi vokal dilafazkan, manakala pada rajah 2.13 pula menunjukkan kedudukan lidah ketika melafazkan bunyi vokal yang terdapat dalam bahasa Melayu.

                                             Rajah 2.12 : Bentuk Bukaan Bibir

                              

                    Rajah 2.13 : Kedudukan Lidah Semasa Melafazkan Bunyi Vokal

p/s : untuk setiap gambar, rujuk 1 PPISMP : Bunyi Vokal

1 PPISMP : Asal Usul Salasilah Melayu

1.0 Asal-asul atau Salasilah Bahasa Melayu

            Untuk mengkaji asal-asul Bahasa Melayu, para penyelidik menggunakan rajah asal-usul bahasa (rajah 1.1).  Berdasarkan rajah asal-usul bahasa, Bahasa Melayu berasal daripada rumpun Austronesia yang tergolong dalam filum.  Filum bermaksud kelompok bahasa induk yang paling tua usianya, iaitu berumur 5000 tahun ke atas.  Kelompok bahasa yang berumur antara 2500-5000 tahun ialah rumpun.  Keluarga pula merupakan kelompok bahasa yang berumur kurang daripada 2500 tahun.  Sesuatu keluarga bahasa boleh dibahagikan kepada subkeluarga atau subkelompok berdasarkan faktor geografi dan nama bahasa tertentu.

Berdasarkan rajah asal-usul bahasa, bahasa Melayu tergolong dalam keluarga bahasa Nusantara.  Bahasa Nusantara mempunyai jumlah bahasa yang paling banyak, iatu kira-kira 200-300.  Bahasa Melayu merupakan salah satu daripada bahasa-bahasa tersebut dan termasuk dalam subkeluarga Indonesia Pusat.  Dalam subkeluarga Indonesia Pusat itu, bahasa Melayu termasuk dalam golongan bahasa Sumentara, bersama-sama dengan bahasa Batak, Aceh, Minangkabau, Nias, Lampung, dan Orang Laut.

Menurut NIk Safiah Karim, Farid M. Onn, Hashim Hj. Musa dan Abdul Hamid Mahmood, beberapa teori telah mengatakan bahawa penutur-penutur bahasa Melayu berasal daripada golongan manusia yang diberikan nama Austronesia.  Mereka datang dari daerah Yunan dan telah turun, dalam beberapa gelombang pergerakan manusia, dan menduduki wilayah Asia Tenggara.  Penghijrahan mereka dipercayai berlaku dalam dua kumpulan, iaitu Melayu Proto dan Melayu Deutro.  Kumpulan Proto merupakan kumpulan pertama yang berhijrah ke Asia Tenggara atau Nusantara pada Zaman Batu Baru Iaitu kira-kira tahun 2500 sebelum Masihi.  Perabadan orang Melayu Proto ini dikatakan lebih maju daripada orang Negrito yang sudah sedia ada di Asia Tenggara.  Orang Melayu Proto dikatakan hidup berpindah-randah.  Penghijrahan Kumpulan Melayu Deutro pula dikatakan berlaku pada Zaman Logam kira-kira tahun 1500 sebelum Masihi.  Kumpulan ini dipercayai mempunyai tamadun yang lebih maju daripada Melayu Proto.  Kedatangan Melayu Deutro telah menyebabkan Melayu Proto berpindah ke kawasan pedalaman, iaitu kawasan hutan dan pergunungan.  Kumpulan Melayu Proto inilah yang menjadi nenek moyang kepada orang asli seperti Semang, Jakun, Senoi, dan sebagainya.  Kumpulan Melayu Deutro pula menetap di pesisir pantai dan hidup sebagai nelayan serta menetap di sungai dan lembap yang subur dengan menjalankan kerja pertanian dan memburu binatang.  Orang Melayu Deutro berkembang menjadi bangsa Melayu dan bangsa Indonesia yang ada sekarang. Bahasa-bahasa yang terdapat di Nusantara sekarang berpunca daripada bahasa Austronesia ini.

1.1 Tahap Perkembangan Bahasa Melayu

Para pengkaji biasanya membahagikan perkembangan Bahasa Melayu kepada empat peringkat atau tahap, iaitu bahasa Melayu purba, bahasa Melayu kuno, bahasa Melayu klasik, dan bahasa Melayu moden.  Mereka menganggap bahawa bahasa Melayu moden yang digunakan pada masa ini merupakan perkembangan daripada bahasa Melayu klasik.  Bahasa Melayu klasik pula berasal daripada bahasa Melayu kuno manakala bahasa Melayu kuno itu berasal daripada bahasa Melayu purba.

1.1.1 Bahasa Melayu Purba

            Bahasa Melayu purba tidak memiliki tulisan tetapi hanya wujud dalam bentuk lisan.

1.1.2 Bahasa Melayu Kuno

1.1.2.1 Definisi Bahasa Melayu kuno

            Bahasa Melayu purba akhirnya memperoleh aksara untuk disampaikan dalam bentuk tulisan disebabkan pengaruh budaya Hindu.  Bahasa Melayu kuno merupakan lanjutan daripada perkembangan bahasa Melayu purba dalam bentuk tulisan.

Kemasukan budaya Hindu ke Alam Melayu melalui para pedagang dan penyebar agama Hindu yang singgah di Nusantara sejak abad pertama Masihi lagi telah menggalakkan penggunaan bahasa Sanskrit ke dalam bahasa Melayu purba.  Selain itu, budaya Hindu memperkenalkan tulisan dalam bahasa Melayu kuno. Iaitu tulisan Palava, Nagiri, dan Kawi yang mengevolusikan bahasa Melayu purba menjadi bahasa Melayu kuno.  Basaha Melayu kuno memainkan peranan yang penting dan berkembang pesat pada zaman kerajaan Sriwijaya.  Pada zaman tersebut, bahasa Melayu mencapai kegemilangannya yang pertama.

            Menurut Goay Teck Chong, Choo Say Tee & Zainuddin Ahmad (2008), Zaman bahasa Melayu kuno berakhir pasa abad ke-13 apabila kerajaan Majapahit yang berpusat di Jawa didirikan pada akhir tahun 1293.  Pasa masa itu, bahasa Jawa memainkan peranan yang utama.  Namun demikian, pengaruh politik kerajaan Majapahit tidak manpu memalapkan kedudukan bahasa Melayu di rantau ini.  Di beberapa daerah di pesisir Sumatera, khususnya di Jambi, masih terdapat negeri Melayu yang mengekalkan kebudayaan dan bahasa Melayu walaupun ditakluki oleh Majapahit.  Malah, bahasa Melayu kuno terus kekal berperanan sebagai lingua franca mengatasi bahasa Jawa kuno kerana bahasa Melayu kuno bersifat sederhana dan mudah menerima pengaruh luar, tidak terikat oleh perbezaan susun lapis masyaraket dan mempunyai sistem yang lebih mudah berbanding dengan bahasa Jawa kuno.

1.1.2.2 Bahan Bukti Penggunaan Bahasa Melayu Kuno

            Tulisan bahasa Melayu kuno ditulis pada beberapa buah batu bersurat.  Antara empat buah batu bersurat yang menjadi bukti penting kewujudan bahasa Melayu kuno, iaitu Batu Bersurat Kedukan Bukit, Palembang, Batu Bersurat Talang Tuwo, dekat Palembang, Batu Bersurat Kota Kapur, Pulau Bangka dan  Batu Bersurat Karang Brahi, Meringin, daerah hulu Jambi. Batu-batu bersurat ini bertarikh sekitar abad ke-7.

1.1.2.3 Ciri-ciri Bahasa Melayu Kuno

            Dari segi system tulisan dan ejaan bahasa Melayu kuno, keempat-empat buah batu bersurat pada abad ketujuh menggunakan tulisan atau skrip Palava.   Tulisan Palava pada batu-batu bersurat itu merupakan jenis Palava Kemudian. Tulisan Palava Kemudian menggunakan askara yang sama tinggi, seolah-olah tertulis di antara dua garis yang lurus.  Selain tulisan Palava, bahasa Melayu kuno juda ditulis dangan tulisan Nagiri yang berasal dari utara India dan tulisan Kawi.

            Dari segi kosa kata, bahasa Melayu kuno banyak dipengaruhi oleh bahasa Sanskrit merupakn salah satu aspek yang paling ketara.  Ciri-ciri lain dapat diselidiki daripada sudut fonologi, morfologi, dan makna perkataan tersebut.  Jika ditinjau dari segi fonologi, terdapat beberapa perbezaan yang ketara antara fonem yang wujud dalam bahasa Melayu kuno dengan fonem yang ada dalam bahasa Melayu moden.  Contohnya, penggunaan bunyi separuh vokal dua bibir /w/ untuk letupan dua bibir bersuara /b/. sekiranya dikaji dari segi morfologi, terdapat beberapa imbuhan dalam bahasa Melayu kuno yang telah mengalami perubahan dalam bahasa Melayu moden.  Misalnya, awalan mar- dalam bahasa Melayu kuno berubah menjadi ber- dalam bahsa Melayu moden.  Dari segi makna perkataan pula, terdapat perkataan bahasa Melayu kuno yang sudah mengalami perubahan makna dalam bahasa Melayu moden.

1.1.3 Bahasa Melayu Klasik

1.1.3.1 Definisi Bahasa Melayu Klasik

            Bahasa Melayu telah mengalami satu zaman transisi yang dikenali sebagai Zaman Bahasa Melayu Praklasik.  Pada zaman ini, pengaruh Islam dan arab terhadap amat ketara. Bahasa yang digunakan masih bahasa Melayu kuno dengan pengaruh bahasa Sankrit tetapi pada masa yang sama telah diresapi oleh istilah-istilah Islam atau kosa kata bahasa Arab.  Pada zaman transisi ini, bahasa Melayu mengalami evolusi yang kedua sehingga akhirnya mempunyai aksaranya sendiri, iaitu aksara Jawi. Bahasa Melayu yang ditulis dengan aksara Jawi ini dinamakan bahasa Melayu klasik.

            Bahasa Melayu klasik mencapai kegemilangannya pada zaman kerajaan Melaka, zaman kerajaan Aceh, dan zaman kerajaan Johor-Riau.  Bahasa Melayu berkembang dengan pesat pada zaman Melaka kerana pengaruh politik Melayu membolehkan bahasa Melayu disebarkan dengan mudah, bahasa melayu digunakan sebagai bahasa penyebaran agama Islam yang tinggi darjah kebudayaannya dan perkembangan tulisan Jawi dan perbendaharaan kata daripada bahasa Arab yang membantu perkembangan bahasa Melayu dalam bidang kesusasteraan, sejarah dan undang-undang.  Bahasa Melayu mengekalkan peranannya sebagau bahsa perantaraan  di Kepulauan Melayu pada Zaman Bahasa Melayu Klasik. Ini dapat dibuktikan dengan Daftar kata Melayu-Itali yang disusun oleh Antonio Pigafetta pada tahun 1521.

            Bahasa Melayu klasik juga digunakan sebagai bahasa pentadbiran atau bahasa rasmi.  Buktinya, bahasa Melayu klasik digunakan dalam urusan surat-menyurat antara raja di Kepulauan Melayu, antara raja Melayu dengan raja Negara asing, dan antara raja Melayu dengan para pedagang Eropah.  Bahasa Melayu klasik juga berperanan sebagai bahasa ilmu pengetahuan.

            Bahasa Melayu klasik memainkan peranan yang lebih luas jika dibanding dengan bahasa Melayu kuno.

1.1.3.2 Bahan Bukti Penggunaan Bahasa Melayu Klasik

            Bahan-bahan bukti penggunaan bahasa Melayu klasik terdapat pada Batu Bersurat Terengganu, surat-surat awal dan katya-karya sastera yang dihasilkan pada zaman bahasa Melayu klasik.

Batu bersurat ini dijumpai di Sungai Teresat, dekat Kuala Berang, Terengganu kira-kira pada tahun 1899.  Syed Muhammad Naquib al- Attas menetapkan bahawa tarikh yang tercatat pada batu bersurat itu ialah 4 Rejab 702 Hijrah (22 Februari 1303 M). Tulisan yang terdapat pada batu bersurat ini ialah tulisan Jawi.

Contoh surat-surat awal ialah surat Sultan Ternate kepada Raja Portugal (1521 M dan 1522 M), surat izin perniagaan Sultan Aceh kepada Kaptan Harry Middleton (1602 M) dan sebagainya.

Karya-karta sastera yang dihasilkan termasuklah Sejarah Melayu, Hikayat Hang Tuah, Hukum Kanun Melaka dan sebagainya.

1.1.3.3 Ciri-ciri Bahasa Melayu Klasik

            Dari segi system tulisan dan ejaan, bahasa yang digunakan pada batu bersurat ialah bahasa Arab dan menggunakan tulisan Arab berbentuk kufi.  Contoh batu bersurat yang bertulisan demikian ditemukan di Pekan, Pahang, di Wilayah Phanrang, Champa, dan di Bandar Seri Begawan, Brunei.

            Tulisan Jawi ialah sejenis system tulisan yang menggunakan abjad Arab dan enam abjad tambahan yang dicipta oleh orang Melayu sendiri.  Sistem tulisan ini ditulis dari kanan ke kiri dan tidak mempunyai huruf besar atau huruf kecil.  Bentuk huruf-hurufnya akan berubah apabila ditulis secara tunggal aysu berantai/bersambung.  Dalam Daftar Ejaan Melayu oleh Za’ba, jumlah huruf yang terdapat dalam system sjaan Jawi ialah 33 huruf. Sebaliknya, dalam Pedoman Ejaan Jawi yang Disempurnakan (1986), jumlah hurufnya ialah 35. Dalam Daftar Ejaan Rumi-Jawi (1988), jumlah huruf ialah 37.

            Dari segi kosa kata pula, terdapat banyak kata-kata atau istilah-istilah yang dipinjam/diserap daripada bahasa Arab.  Perkatan-perkataaan bahasa Melayu kuno dan istilah-istilah Sankrit tetap digunakan tetapi konsepnya telah diubahsuaikan supaya sejajar dengan konsep Islam.  Contohnya, kata syurga berubah daripada konsep syurga dalam pengertian Hindu kepada konsep yang didukung oleh Islam, iaitu pengertian al-Jannah, dan konsep neraka disesuaikan dengan pengertian an-Nar.

            Tatabahasa bahasa Melayu klasik dapat ditinjau dari aspek penggunaan perkataan, imbuhan dan struktur ayat.  Dari segi penggunaan perkataan, bahasa Melayu banyak menggunakan bahasa istana, kosa kata klasik, kata pengkal  ayat, partikel atau kata penegas -lah dan pun, dan kosa kata daripada bahasa Arab.  Contoh penggunaan bahas istana  dalam bahasa Melayu klasik ialah santap, bahasa biasanya ialah makan.  Contoh penggunaan kosa kata klasik dalam bahasa Melayu klasik ialah berahi, bermaksud cinta dalam bahasa Melayu moden.  Penggunaan kata pangkal ayat ialah penggunaan kata-kata seperti Alkisah, Serbermula dan sebagainya.

Penggunaan partikel atau kata penegas -lah dan pun dalam bahasa Melayu klasik terlihat pada frasa seperti tersebutlah perkataan, batu pun habis berpelantingan, dan lain-lain.  Akhirnya, penggunaan kosa kata daripada bahasa Arab terlibat melalui pemakaian kata-kata Allah taala, makhdum, daulat dan sebagainya.  Dari segi penggunaan imbuhan pula, awalan mar- dan ni- dalam bahasa Melayu kuno telah digantikan dengan awalan ber- dan di- dalam bahasa Melayu klasik.

Dari segi sintaksis, beberapa cirri ayat bahasa Melayu klasik dapat dikesan.  Antaranya termasuklah banyak menggunakan ayat majmuk yang panjang-panjang, bertele-tele serta memasukkan kata-kata yang tidak berfungsi dalam penulisan, banyak menggunakan ayat songsang dengan pendepanan predikat sebagai akibat pengaruh tatabahasa bahasa Arab dan banyak menggunakan ragam ayat pasif.

1.1.4 Bahasa Melayu Moden

1.1.4.1 Definisi Bahasa Melayu Moden

            Zaman bahasa Melayu moden bermula pada abada ke-19, ia ditandai oleh karangan Abdullah Munsyi.  Menurut Goay Teck Chong, Choo Say Tee & Zainuddin Ahmad (2008), Bahasa Melayu moden berkembang pesat setelah Tanah Melayu mencaoai kemerdekaan pada tahun 1957.  Di bawah Perkara 152 perlembagaan Malaysia, bahasa Melayu ditetapkan sebagai bahasa kebangsaan.  Bahasa Melayu memainkan peranan bahasa kebangsaan dengan memikul tugas sebagai bahasa rasmi, bahasa pentadbiran, bahasa perhubungan umum, bahasa penghantar serta bahasa ilmiah di sekolah dan institusi pengajian tinggi.  Dewan Bahasa dan Pustaka telah melakukan perancangan bahasa supaya bahasa Melayu berkeupayaan memikul tugas.  Taraf bahasa Melayu ditingkatkan untuk mancapai status bahasa moden dengan adanya perancangan bahasa.

1.1.4.2 Tahap Perkembangan Bahasa Melayu Moden

            Tahap perkembangan bahasa Melayu moden dapat dibahagikan kepada zaman bahasa Melayu moden pramerdekan dan zaman bahasa Melayu moden pascamerdeka.

1.1.4.2.1 Bahasa Melayu Moden Pramerdeka

Bahasa Melayu berfungsi sebagai bahasa perantaraan, pentadbiran, kesusasteraan, dan bahasa penghantar di pusat pendidikan Islam sebelum penjajahan British. Bahasa Melayu mencapai kedudukan yang tinggi.  Kedudukan bahasa Melayu masih tidak tergugat dan tetap digunakan dalam urusan rasmi jabatan-jabatan kerajaan tertentu pada zaman pemerintahan British.  Pegawai British yang bertugas di negeri Melayu dikehendaki mempelajari bahasa Melayu dan lulus dalam peperiksaan bahasa Melayu.  Jadi, sarjana-sarjana bahasa Melayu seperti R.O. Winstedt, R.J. Wilkinson dan sebagainya dilahirkan

Kedudukan bahasa Melayu mula terancam selepas Perang Dunia Kedua.  Hal ini demikian kerana British telah mengubah dasar pendidikannya dengan menjadikan bahasa Inggeris sebagai bahasa penghantar dalam sistem pendidikan. Kononnya, bahasa Inggeris mempunyai nilai ekonomi dan status yang tinggi berbanding  dengan bahasa Melayu.  Walaubagaimanapun cendekiawan berpendidikan Melayu dan Arab terus memperjuangan dan mengembangkan bahasa Melayu.  Cendekiawan berpendidikan terdiri daripada wartawan, sasterawan, budayawan, guru-guru dan ahli-ahli politik Melayu.  Selain daripada itu, pertubuhan-pertubuhan bahaas Melayu seperti Pakatan Belajar Mengajar Pengetahuan Bahasa, Pejabat Karang Mengarang, PASPAM dan ASAS 50 juga ditubuhkan untuk memperjuangkan dan memperkembangan bahasa Melayu.

Antara tokoh-tokoh penting bahasa Melayu moden pramerdeka termasuklah Abdullah bin Abdul Kadir Munsyi, Raja Ali Haji, Mohd. Said bin Haji Sulaiman dan Zainal Abidin Ahmad.

Karya Abdullah bin Abdul Kadir Munsyi  memperlihatkan pembaharuan daripada segi pemikiran dan menandakan zaman permulaan bahasa Melayu moden.  Seterusnya, beliau menghasilkan karya-karya yang berdasarkan pengamatan dan pengallaman yang dilaluinya. Contohnya, beliau mengkritik golongan raja dan pembesar yang menindas golongan rakyat.

Raja Ali Haji dapat dianggap sebagai tokoh bahasa yang penting kerana karya-karyua behasa beliau telah meletakkan asas pembinaan dan pembakuan bahasa Melayu seterusnya.  Antara dau karya bahasa beliau termasuklah Bustanul Katibin Lissubyanil-mura’alimi dan Kitab Pengetahuan Bahasa. Bustanul Katibin Lissubyanil-mura’alimi mengandungi dua bahagian iaitu bahagian penulisan tentang bahsa Melayuy dan bahagian tentang tatabahasa Arab.  Beliau cuba menerapkan system tatabahasa Arab ke dalam struktur ayat bahasa Melayu.  Kitab Pengetahuan Bahasa dibahafikan kepada dua bahagian iaitu bahagian tatabahasa dan bahagian kamus, karya ini penting  dan merupakan usaha pertama orang Melayu menyusun kamus.

Mohd. Said bin Haji Sulaiman memberikan sumbangan penting kepada perkembangan bahsa Melayu moden dengan menjadi penunjang Pakatan Bahasa Melayu Persuratan Buku Diraja Johor ( Pakatan ).  Pada tahun 1934, beliau memainkan peranan penting menghidupkan pkatan semula dengan menggerakkan kegiatan kebahasaan dan kesusasteraan Pakatan.

Zainal Abidin Ahmad merupakan tokoh yang memberikan sumbangan yang amat menonjol dalam bidang tatabahasa.  Buku tatabahasa beliau Pelita Bahasa Penggal I, II dan III, menjadi buku rujukan utama di sekolah-sekolah Melayu dan maktab perguruan.

Pertubuhan-pertubuhan seperti Pakatan Belajar Mengajar Pengetahuan Bahasa (Pakatan) merupakan pertubuhan yang pertama untuk mengembangkan bahasa Melayu.  Pertubuhan ini ditubuhkan pada tahun 1888. Pengasas pertubuhan ini ialah Datuk Seri Amar Diraja Abdul Rahman Andak dan Datuk Muhammad Ibrahim Munsyi. Matlamat pertubuhan ini adalah untuk memelihara, memperlengkap dan memodenkan bahasa Melayu dengan menyeragamkan ejaan, mencipta perkataan baharu, menyediakan daftar kata dan memelihara ejaan Jawi.  Persaudaraan Sabahat Pena Malaysia (PASPAM) bertujuan untuk mengeratkan hubungan persaudaraan antara pencinta bahasa Melayu serta menggalakkan penulisan dan pembacaan buku-buku bahasa Melayu.  Pertubuhan ini bermula dengan ruangan “Sahabat Pena” dalam akhbar Saudara pada tahun 1934. Pada peringkat awal penubuhannya, ruangan ini hanya mempunyai 56 orang ahli.  Ruangan ini kemudian berkembangan pesat dengan keahlian tersebar ke seluruh Tanah Melayu.  Keadaan ini mendorang pengarang Saudara, Syed Syeikh Ahmad al-Hadi, mengembangkan aktiviti Sahabat Pena dengan menubuhkan Persekutuan Pena yang kemudiannya ditukar nama menjadi Persaudaraan Sahabat Pena Malaysia (PASPAM).

Pejabat Karang Mengarang ditubuhkan di Maktab Perguruan Sultan Idris (MPSI) pada tahun 1924.  Pengasasnya ialah Pengetua maktab tersebut, O.T. Dussek dan Za’ba. Za’ba dilantik sebagai Ketua Pengarang dan Penterjemah Kanan Pejabat Karang Mengarang manakala R.O. Winstedt dan O.T. Dussek menjadi penasihat.  Tujuan penubuhan Pejabat Karang Mengarang adalah untuk mengatasi masalah kekurangan bahan bacaan sekolah-sekolah Melayu, khususnya, dan dalam kalangan masyarakat Melayu, amnya.

Angkatan Sasterawan 50 (ASAS 50) merupakan pertubuhan sebelum merdeka yang paling besar sumbangannya kepada perancangan dan perkembangan bahasa.  Persatuan penulis ini dibentuk oleh satu angkatan penulis generasi muda untuk mengembangkan bahasa dan kesusasteraan Melayu di samping menjaga kebajikan dan kepentingan mereka.  Perjuangannya tertumpu kepada pembaharuan dalam sastera dengan slogan “Seni untuk Masyarakat” dan status politik bahasa, iaitu perjuangan bahasa dan politik berjalan serentak.

1.1.4.2.2 Bahasa Melayu Moden Pascamerdeka

            Perkara 152 Perlembangan Persekutuan telah menetapkan bahawa bahasa Melayu adalah bahasa kebangsaan negara itu semasa Malaysia mencapai kemerdekaan.  Bahasa Melayu menjadi bahasa rasmi.  Dasar pendidikan pula menetapkan bahawa bahasa Melayu menjadi bahasa penghantar dalam system pendidikan negara.  Dewan Bahasa dan Pustaka telah melakukan perancangan bahasa Melayu untuk membina dan memupuk bahasa Melayu ke arah yang lebih maju.

            Dewan bahasa dan Pustaka (DBP) ditubuhkan sebagai sebuah jabatan di bawah kementerian Pelajaran pada 22 Jun 1956.  Pada mulanya badan ini dikenal senagai Balai Pustaka tetapi atas cadangan Kongres Bahasa dan Persuratan Melayu Ketiga, namanya telah diubah kepada Dewan bahasa dan Pustaka. Pada Tahun 1959, Ordinan Dewan Bahasa dan Pustaka diluluskan dan DBP dinaikan statusnya menjadi badan berkanun.  Matlamat DBP, sebagaimana yang termaktub dalam Ordinan Dewan Bahasa dan Pustaka (dipinda menjadi Akta Dewan Bahasa dan Pustaka pada tahun 1972), adalah memajukan dan memperkaya bahasa kebangsaan, memajukan bakat kesusasteraan terutama dalam bahasa kebangsaan, menerbutkan buku, kamus dan bahan-bahan persuratan lain dalam bahasa kebangsaan, menyeragamkan ejaan dan sebutan serta menggubal istilah dan menyusun dan menerbitkan sebuah kamus bahasa kebangsaan.

Menurut Goay Teck Chong, Choo Say Tee dan Zainuddin Ahmad (2008), perancangan bahasa oleh DBP bertumpu kepada penyelidikan bahasa dalam aspek fonologi, kosa kata, sintaksis dan semantik, peristilahan dengan memperkata dan memperlengkap bahasa Melayu sebagai bahasa pendidikan.  Budaya dan bahasa ilmu tinggi, perkamusan dengan menerbitkan pelbagai jenis kamus dan pelaksanaan bahasa dengan menyebarkan maklumat bahasa baku, memberikan khidmat nasihat dan galakan, serta mengawasi penggunaan bahasa Melayu supaya tercapai tujuan meluaskan penggunaan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan, bahasa rasmi, bahasa oendidikan dan bahasa budaya tinggi.

1.1.4.2.2.1 Perancangan Bahasa Melayu

            Perancangan bahasa merujuk kepada usaha untuk memupuk, membaiki dan mengembangkan sesuatu bahasa ke arah bahasa moden. Usaha ini termasuklah membuat keputusan dasar tentang bahasa, menyeragamkan variasi bahasa dan memupuk usaha pengembangan bahasa, meninjau semula hasil dan kesan aktiniti perancangan bahaas dan mengumpulkan data dan menyusun strategi untuk memajukan bahasa.  Aktiviti-aktiviti perancangan bahasa Melayu terdiri daripada perancangan taraf bahasa, perancangan korpus bahasa dan perancangan strategi.  Perancangan taraf bahasa merujuk kepada usaha meluaskan dan meningkatkan taraf penggunaan atau peranan bahasa dalam masyarakat.  Perancangan korpus bahasa juga diistilahkan sebagai perancangan bahan bahasa.  Ini melibatkan usaha menetapkan kosa kata, ejaan, istilah, tatabahasa dan sebutan yang menjadi bahan sesuatu bahasa. Usaha ini melibatkan kerja-kerja pembinaan bahasa.  Perancangan korpus bahasa terdiri daripada dua bahagian iaitu pengekod atau kadifikasi dan pemupukan.  Terdapat tiga bentuk strategi dilaksana untuk mencapai matlamat manjadikan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan dan bahasa rasmi negara, iaitu memberikan nilai pad bahasa Melayu yang terdiri daripada nilai sentimen, nilai pentadbiran, nilai ekonomi dan nilai social, menubuhkan jentera-jentera seperti Dewan Bahasa dan Pustaka, Jawatankuasa Tetap Bahasa Malaysia dan sebagainya dengan matlamat untuk melaksanakan dasar-dasar bahasa dan mendorong rakyat menggunakan bahasa Melayu melalui kempen “Cintai Bahasa Kita”, “Bulan Bahasa” pengajaran dan pemelajaran bahada Melayu di radio dan televesyen, Anugerah Sastera Negara dan sebagainya.

1.1.4.3 Fungsi Bahasa Melayu Moden

            Fungsi bahasa Melayu moden adalah sebagai bahasa komunikasi, bahasa perpaduan dan bahasa ilmu.  Bahasa komunikasi ialah bahasa yang digunakan sebagai bahasa perantaraan untuk proses komunikasi.  Bahasa perpaduan pula bermaksud bahasa yag digunakan untuk menyatupadukan pelbagai kaum.  Bahasa Melayu berfungsi sebagai bahasa ilmu kerana bahasa Melayu menjadi wahana untuk memperoleh dan menyampaikan ilmu dalam pelbagai bidang.

Rujukan:

Frank Parker (1994).Linguistik untuk Bukan Ahli Linguistik.Kuala Lumpur: Dewan

      Bahasa dan Pustaka

Goay Teck Chong, Choo Say Tee & Zainuddin Ahmad (2008). Teks Pra-U STPM

      Bahasa Melayu Kertas 1. Petaling Jaya: Pearson Longman Sdn.Bhd,

Indirawati Zahid & Mardian Shah Omar (2006).Fonetik dan Fonologi.Kuala

     Lumpur: PTS Professional Publishing Sdn.Bhd

Nik Safiah Karim et. al.(1986).Tatabahasa Dewan Jilid 1.Kuala Lumpur: Dewan

      Bahasa dan Pustaka

Paitoon M.Chaiyanara (2006).Pengenalan Fonetik dan Fonologi.Kuala Lumpur:

      Dewan Bahasa dan Pustaka

Asal Usul Bahasa Melayu dimuat turun dari      http://www.tutor.com.my/stpm/asal_usul_bahasa/asal_usul_bahasa_melayu.htm pada 17 September 2008

Bunyi Bahasa Melayu dimuat turun dari   http://www.tutor.com.my/tutor/stpm/fonologi/Fonologi.htm pada 17 September 2008

Sistem Bunyi Bahasa Melayu dimuat turun dari

http://www.tutor.com.my/tutor/arkib2002.asp?e=STPM&s=BM&b=SEP&m=4&r=m&i=NOTA  17 September 2